بررسی وضعیت ارجاع در بیماران بستری بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی شیراز در سال ۷۹

مقدمه: سالانه تعداد زیادی از بیماران از نواحی مختلف کشور دچار بیماریهای گوناگون می شوند و هر نوع بیماری برای درمان، نیاز به سطح مشخصی از امکانات پزشکی دارد. مسیری که یک بیمار از محل سکونت خود که می تواند جای کم جمعیتی باشد به جایی که پرجمعیت تر و واجد امکانات بیشتری است طی می کند، طریقه ارجاع بیمار را تعیین می نماید. پژوهش حاضر به منظور بررسی وضعیت روش موجود در مرکز استان فارس انجام گرفته است. روش کار: این مطالعه به صورت مقطعی و در مدت 12 ماه از اسفند 78 تا بهمن 79 در بیمارستانهای دانشگاهی شیراز انجام شد. جمع آوری اطلاعات بصورت چند روز در هر ماه که بطور تصادفی انتخاب شده بود با مراجعه به بخشهای مختلف صورت می گرفت. درباره محل و طریقه ارجاع از خود بیمار سوال می شد و در مورد تشخیص بیماریها از پرونده بیمار استفاده گردید و نتایج با استفاده از تست های chi-aquare و z تجزیه و تحلیل شد. نتایج: تعداد کل بیماران مورد مطالعه 4101 مورد بود که از این تعداد 60% مرد و 40% زن بودند. بیشترین تعداد بیماران بستری در بخش جراحی و بعد از آن در بخش داخلی بود. 48% بیماران در بیمارستان نمازی بستری بودند. 51.8% از بیماران بستری ساکن شیراز و حومه آن بودند و بقیه از سایر شهرستانهای و استانهای مجاور بودند. 44% از بیماران بدون هیچگونه توصیه ای از طرف پزشک محل سکونت خود و با تمایل شخصی به بیمارستانهای شیراز مراجعه کرده بودند. بیشترین تشخیص ها به ترتیب آسیب ها و مسمومیت ها، بیماریهای گردش خون و بیماریهای سیستم عصبی بود.نتیجه گیری: درصد زیادی از بیماران بستری بدون رعایت سیستم ارجاع و تنها با میل شخصی به بیمارستانهای شیراز مراجعه کرده بودند. افزایش آگاهی بیماران در این زمینه و الزامی کردن داشتن برگه ارجاع می تواند حجم قابل توجهی از بیماران بستری در بیمارستانهای شیراز را کم کرده و از صرف هزینه های تحمیل شده به بیماران و بیمارستانها بکاهد. از سوی دیگر با توجه به اینکه بیشترین تعداد بیماران بستری مربوط به آسیب ها و حوادث بود، توجه بیشتر به اورژانس ها و اتفاقات بیمارستانها ضروری به نظر می رسد